Powierzchnią handlową jest powierzchnia, która służy obsłudze klientów detalicznych lub pełni wobec niej funkcję pomocniczą (magazyn, biura, pomieszczenia socjalne). Uzupełnianie przepisu w drodze wykładni o nowe elementy – skutkujące pogorszeniem sytuacji jej wielu adresatów – narusza zasady poprawnej legislacji demokratycznego państwa prawnego.

„Oczywistą intencją ustawodawcy (ratio legis), która wynika z całokształtu art. 15ze ustawy COVID-19, jest zmniejszenie obciążeń korzystających z powierzchni handlowych w czasie zakazu prowadzenia działalności w większych obiektach handlowych Przepis dotyczy nie tylko najemców, których działalność została zakazana. Nie ma powodu, aby w drodze wykładni ograniczać zakres przepisu wbrew jego jasnemu brzmieniu. Takie uzupełnienie – skutkujące pogorszeniem sytuacji jej wielu adresatów – naruszałoby zasady poprawnej legislacji demokratycznego państwa prawnego. Tak daleko idąca – sprzeczna z jasno wyrażoną wolą ustawodawcy – wykładnia prawotwórcza jest niedopuszczalna” – podkreśla Grzegorz Lang, radca prawny, ekspert Federacji Przedsiębiorców Polskich i Centrum Analiz Legislacyjnych i Polityki Ekonomicznej (CALPE).

FPP i CALPE zaopiniowały zakres zastosowania art. 15ze ustawy COVID-19. Pierwszeństwo ma wykładnia gramatyczna (językowa) – czyli odczytanie użytych słów i sformułowań zgodnie z ich zwykłym znaczeniem. Nie ma wątpliwości, że przepis dotyczy wszystkich obiektów handlowych – wskazanie „obiektów handlowymi o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2” dotyczy (jest cechą) wyłącznie okresu, w którym obowiązuje zakaz działalności w tych obiektach. Zatem renegocjacje umów można zastosować we wszystkich obiektach handlowych w okresie obowiązywania zakazu działalności. Przepis nie ogranicza się również tylko do najemców, których działalność została zakazana w okresie wskazanym w rozporządzeniu Ministra Zdrowia. Brzmienie tej części przepisu art. 15ze jest tak jednoznaczne, że uzasadnia poprzestanie na wykładni gramatycznej.

Wykładnia językowa przepisu art. 15ze w tym aspekcie jest więc wystarczająca. Należy przede wszystkim pamiętać, że wiążące są tylko przepisy opublikowane w Dzienniku Ustaw. Wszelkie inne wypowiedzi władz (wywiady, konferencje prasowe, informacje na stronach internetowych itp.), w tym uzasadnienie projektu w druku sejmowym, nie mają mocy prawnej.